Kalendarium niniejsze zostało opracowane na podstawie naukowej literatury oraz innych źródeł z archiwum parafialnego
Wiek IX
Przed 855 r., w czasie, gdy walczący z Niemcami morawski książę Rościsław pozbywał się obcych duchownych, od słowacko-morawskiej Nitry wkracza chrześcijańska misja w rejon Dunajca, zapewne z udziałem duchownych iroszkockich.
Około 875 r. św. Metody, arcybiskup wielkomorawski, śle poselstwo do władcy Wiślan w obronie prześladowanych przez niego chrześcijan i grozi ekspedycją karną Świętopełka; na lata 875-878 dendrochronologia datuje budowę nowych umocnień grodu w Zawadzie Lanckorońskiej nad Dunajcem; z tego samego czasu mogą pochodzić wały fazy C/D na grodzisku w Naszacowicach nad Dunajcem oraz liczne jego zabytki archeologiczne typu wielkomoawskiego.
Wielkomorawski Świętopełk pokonuje, może w Dolinie Dunajca, księcia Wiślan, uprowadza go i na swojej ziemi zmusza do chrztu.
880 r. – powstaje biskupstwo w Nitrze z biskupem Wichingiem jako sufraganem arcybiskupa Metodego dla obsługi dworu Świętopełka wielkomorawskiego i sprawowania duszpasterstwa w kraju świeżo od księcia uzależnionym, zapewne na północ od Karpat, zwłaszcza w dolinie Dunajca.
885 r. – śmierć arcybiskupa Metodego na Morawach, rychły upadek biskupstwa Wichinga w Nitrze, mianowanie nowego biskupa (999), najazd Węgrów na ziemie słowacko-morawskie, upadek państwa i kościoła wielkomorawskiego (906).
Wiek X
Przed 980 r. w wolnej rodzinie wieśniaczej koło Zakliczyna nad Dunajcem, jakby w cieniu grodu w Zawadzie Lanckorońskiej, przychodzi na świat św. Świerad.
Około 998 r. św. Świerad rozpoczyna wieloletnie życie pustelnicze i trudzi się dla Chrystusa w pustelni pod skałą nad Dunajcem, w pobliżu Czchowa, czyli w Tropiu.
Wiek XI
Około 1018 r. św. Świerad wraz z uczniem Benedyktem odchodzą na węgierską Słowację dla udziału w prowadzonej przez św. Stefana ponownej chrystianizacji zajętej przez Węgrów ziemi słowackiej; wstępują tam do klasztoru św. Hipolita na górze Zobor koło Nitry. Świerad, po słowacku Svorad, przyjmuje imię Andrzej (słc. Andrej). Potem znów prowadzi pełne umartwień i apostolstwa życie pustelnicze, najpierw koło klasztoru, a potem prawdopodobnie nad Wagiem, na Skałce koło Trenczyna (słc. Skalka nad Vahom, Skalka pri Trencine).
Około 1031 r., 17 lipca, umiera św. Świerad; w trzy lata później męczeńską śmiercią ginie św. Benedykt; rozpoczyna się ich kościelny kult.
Około 1045 r. Kazimierz Odnowiciel, zapewne z udziałem przebywających w rejonie Dunajca książąt węgierskich, mianowicie: Beli i jego nieletnich synów Gejzy i Władysława, funduje kościół w Tropiu, obecnie istniejący (z późniejszymi przebudowami), albo ten, którego fundament pod murami obecnego kościoła odkryli archeolodzy w 1965 roku.
Kwiecień 1064 r. – biskup węgierskiego miasta Pecs, Maurus, pisze Żywot śś. pustelników Świerada i Benedykta dla celów ich kanonizacji i dla liturgicznego kultu.
Około 1073 r. biskup krakowski św. Stanisław poświęca kościół w Tropiu ku czci św. Świerada, czego dowodem miała być późniejsza inskrypcja na ścianie kościoła w prezbiterium, dziś w szczątkowym stanie i dotąd nieodczytana.
1083 r. – uroczyście kanonizowano już od dawna liturgicznie czczonych śś. Świerada i Benedykta, za staraniem węgierskiego króla św. Władysława.
Około 1083 r. powstaje Sakramentarz z Hahot, przechowujący pierwsze modlitwy ku czci św. Świerada i św. Benedykta, używane obecnie w kościele w Tropiu.
Wiek XII
Początek XII w. – powstaje w tropskim kościele malowidło ścienne, fresk, zachowany we fragmencie do dziś, z postacią zapewne św. Stefana, protektora naszych pustelników na węgierskiej wówczas Słowacji. Malowidło to jest uważane za najstarsze w Polsce i jedno z kilku najstarszych w Europie.
Około 1149 r. pochodzący z Małopolski Piotr Włast funduje kościoł św. Świerada w Oławie koło Wrocławia, gdzie później dopatrywano się miejsca kolejnej pustelni naszego świętego.
Wiek XIII
1240 r. – Gniewomir z Lusławic, Kończysk i Tropsztyna, z rodu Ośmiorogów-Gierałtów, przyznających się do pokrewieństwa ze św. Świeradem, czyni fundacje dla kościoła w Tropiu; podobnie w 1284 r. czyni jego potomek Paweł z Gołczyna, czyli Zakliczyna.
2 połowa XIII w. – niszczenie romańskiego kościoła w Tropiu przez oddziały tatarsko-mongolskie.
Wiek XIV
1307 r. – w dokumencie Władysława Łokietka wspomniana jest miejscowość Tropie pod nazwą Sanctus Sweradus, czyli Święty Świerad.
1325 r. i następne dziesięciolecia – nazwa Święty Świerad pojawia się w Aktach Kamery Apostolskiej z corocznego poboru dziesięciny papieskiej. W dokumentach kościelnych i świeckich ta nazwa zanikła dopiero w drugiej połowie XVII wieku.
1325 r. – Na podstawie wysokości płaconej dziesięciny papieskiej na utrzymanie Ziemi Świętej można obliczyć, że parafia Święty Świerad, czyli Tropie, jest aż do tego czasu bardzo wielką parafią. Wówczas bowiem musiała wpłacić najwyższą w tym rejonie Małopolski kwotę – po Podegrodziu, Bochni, Nowym Sączu i Wojniczu – 51 skojców. To ponad pięciokrotnie więcej niż płaciła wówczas statystyczna parafia diecezji krakowskiej – 9,5 skojca. Według ustaleń – liczba ludności parafii wynosiła wówczas około 3.750. W następnych latach wysokość dziesięciny raptownie zmalała, zapewne w związku ze zmianą uposażenia parafii po powstaniem wielu nowych w tym rejonie.
1375 r. – imię św. Świerada i obchód jego wspomnienia liturgicznego pod datą 17 lipca zanotowano w sporządzonym w Dębnie dla kościoła św. Małgorzaty „Antyfonarzu”, zachowanym do dziś w Preszowie na Słowacji.
Wiek XV
1400 r. – za czasów proboszczowania w Tropiu ks. Michała z Ośmiorogów-Gierałtów Chebda z zamku Tropsztyn/Tropie z żoną Czochną, też z Ośmiorogów-Gierałtów, fundują w Tęgoborzy klasztor ku czci św. Justa, pustelnika, podobno kolejnego ucznia św. Świerada.
Około 1427 r. powstaje Brewiarz krakowski ze wspomnieniem św. Świerada w kalendarzu świętych pod datą 17 lipca i w litanii do Wszystkich Świętych.
Około 1461-1462 r. wielki średniowieczny historyk Jan Długosz przebywa w pobliżu Tropia, nawiedza dawną pustelnię św. Świerada i pozostawia o Tropiu i świetym zapiski w Księdze uposażeń, w Historii i w Żywotach biskupów płockich.
Wiek XVI
1563 r. – kościół w Tropiu przechodzi z rąk Chebdów z Tropsztyna pod patronat ariańskich panów Gabońskich-Rąbkowskich, co na długo kładzie kres kościelnym kontaktom między Tropiem a słowacką Nitrą.
1565 r. – wizytator notuje o dewastacji parafii w Tropiu przez arian (od ok. 1563 do 1603 r.).
1596 r. – wizytator parafii notuje zanik od trzydziestu lat, od czasów arian w Tropiu, zwyczaju przysyłania dla Kościoła daru wina mszalnego z węgierskiej Nitry, o którym inni później pisali, że było wyrazem wdzięczności dla Tropia za św. Świerada, miało sławę cudownego leku przeciw chorobom gorączkowym i pochodziło z winnicy zasadzonej dla celów liturgicznych osobiście rękami naszego świętego.
Wiek XVII
1603 r. – powrót kościoła do rąk katolików.
1609 r. – kleryk bernardyński w Krakowie Marcin Barański publikuje żywot świętych pustelników Świerada, Benedykta i Justa z Tęgoborzy; błędnie jednak odczytuje informacje zakonników z Góry św. Justa w Tęgoborzy co do położenia tej góry, na której miał mieć pustelnię św. Just (rzekomo w pobliskim Łobzowie), oraz co do miejsca urodzenia św. Świerada (rzekomo w Opatowcu nad Wisłą, zamiast Opatkowic/Opatowca, czyli Zakliczyna n. Dunajcem), co daje początek tradycji o nadwiślańskim pochodzeniu tego świętego.
Barański na podstawie opowiadań zakonników z Góry św. Justa w Tęgoborzy zanotował też o cudownej obronie wiernych katolików w tropskim kościele przed atakiem arian, dokonanej przez św. Świerada w roku 1569.
1620 r. – kameduła z Florencji Tomasso Mini, korzystając z danych Marcina Barańskiego i krakowskich marków z Góry św. Justa, notuje o napisie w tropskiej świątyni, rejestrującym Kazimierza Odnowiciela jako fundatora kościoła w Tropiu około 1045 r. i św. Stanisława męczennika jako konsekratora kościoła około roku 1073.
1624 r. – dokonano podziału ziemskich dóbr panów z Tropsztyna/Tropia wzdłuż Dunajca. Ród Chebdów przestaje mieć prawo patronatu do kościoła w Tropiu.
1626 r. – rodzina Ośmiorogów-Gierałtów ofiaruje dla kościoła w Tropiu wielki obraz adoracji Maryi przez świętych Świerada i Benedykta, z herbem rodowym u kolan św. Świerada; wtedy też do księgi metrykalnej parafii wprowadzono tzw. zapiskę tropską, podkreślającą kościelne fundacje tego rodu i jego związek pokrewieństwa ze św. Świeradem.
1634 r. – za staraniem proboszcza Jakuba Kazimierskiego, proboszcza Świętego Świerada, i szlachcica Jana Wiernka z Witowic dokonano wielkiego remontu i rozbudowy kościoła w Tropiu
W 1641 r. – po remoncie i rozbudowie kościoła w Tropiu biskup krakowski Tomasz Oborski ponownie go konsekruje, dodając mu patronat św. Benedykta, pustelnika.
Wiek XVIII
1728 r. – wizytator parafii Tropie poleca proboszczowi w Tropia, żeby zabezpieczył miejsce, gdzie lud czci pustelniczą siedzibę św. Świerada, oraz źródło, z którego miał on czerpać wodę.
Około 1765 r. miejsce pustelniczego życia św. Świerada zabezpieczono kaplicą. Wtedy dla ołtarza w kaplicy-pustelni powstaje łaskami słynąca rzeźba św. Świerada, a dla ołtarza w kościele – obraz jego ucznia, św. Benedykta; obydwa obiekty są dziś czczone w kościele w ołtarzu bocznym.
Wiek XIX
1830 r. – powstaje kamienna rzeźba św. Świerada, ustawiona do dziś na ołtarzu w pustelni, w miejsce pierwotnej, drewnianej.
Po 1840 r. – wielkie przebudowy budynków parafialnych, budowa głębokiej, kutej w skale studni podwórkowej, a w 1891 rozbudowa plebanii.
Wiek XX
W 1936 r. przetopiono bardzo stary dzwon „św. Urban” (ku czci pustelnika Urbana, ucznia św. Świerada) i z niego odlano dzwon „Św. Andrzej Świerad” dla upamiętnienia 900-lecia jego śmierci. Inicjatorem fundacji był ówczesny ks. proboszcz Józef Wałek.
W latach 1946-1980 proboszczem w Tropiu był ks. Władysław Sołtys, bardzo zasłużony dla odrodzenia kultu św. Świerada w Tropiu i odnowienia obiektów sanktuarium.
W latach 1958-1966 w Tropiu wielkie badania naukowe: historyczne H. Kapiszewskiego i J.T. Milika, i archeologiczne A. Żakiego, S. Kozieła, S. Świszczowskiego i J. Dutkiewicza; ich plonem była bogata literatura naukowa, nowe spojrzenie na dzieje tropskiego ośrodka religijnego oraz pewnego rodzaju eksplozja kultu św. Świerada.
W 1959 r. kościół w Tropiu otrzymuje od biskupa Nitry relikwie św. Świerada.
W 1966 r. świętych pustelników Świerada i Benedykta ogłoszono współpatronami tarnowskiej diecezji, a przy Pustelni odbyła się diecezjalna uroczystość ku czci Tysiąclecia Chrztu Polski, z udziałem i kazaniem abpa Karola Wojtyły.
W 1975 r. w Tropiu uroczystość diecezjalna ku czci Jubileuszu Zbawienia.
W 1983 r. w Tropiu Jubileusz 900-lecia kanonizacji śś. Świerada i Benedykta, z udziałem ks. kard. Prymasa, kard. Macharskiego i prawie całego episkopatu Polski, a z zagranicy abpa J. Tomko, późniejszego kardynała – prefekta Kongregacji Ewangelizacji Narodów. Jan Paweł II napisał okolicznościowy list. Ks. Prymas pobłogosławił Dom Pielgrzyma.
Została oddana do użytku Kalwaria polskich świętych w lesie między źródłem św. Świerada a kościołem.
W 1985, w roku Apostołów Słowian, śś. Cyryla i Metodego, Patronów Europy rozpoczęto budowę kościoła, poświęconego ich czci, w Roztoce-Brzezinach na terenie parafii Tropie, dla upamiętnienia naukowej tradycji o śladach misji metodiańskiej w rejonie Dunajca na obrzeżach Państwa Wiślan w IX wieku.
W 1992 r. zostały przywrócone regularne osobiste kontakty z ośrodkami kultu św. Świerada w Nitrze i wspólne obchodzenie uroczystości odpustowych w Tropiu i w Nitrze.
W 1998 r. w Tropiu obchód 1000-lecia życia św. Świerada w Tropiu. Odbyło się międzynarodowe sympozjum naukowe „Św. Świerad i jego czasy” (wydanie książkowe 2001 r. zostało wprowadzone na listę podstawowych lektur na UJ i kilku innych wyższych uczelniach w Polsce). Wykonano i poświęcono Różaniec polskich świętych. Powstały z tej okazji dwa krótkometrażowe filmy telewizyjne: „Genius loci” i „Różaniec”, a potem trzeci: „Spełnione marzenia”, kilkadziesiąt razy prezentowane w TV Kraków. Urządzono nowy plac na większe uroczystości z ołtarzem żaglowym na brzegu jeziora pod kościołem.
Rok 1999 bp. pomocniczy z Nitry Franciszek Rabek celebruje sumę odpustową w Tropiu i wygłasza kazanie.
Jubileuszowy rok 2000 w Sanktuarium obchodzony jest pod hasłem: „Święci Świerad i Benedykt na przełomy tysiącleci 1000 i 2000 r.”
Wiek XXI
29 stycznia 2002 r. wichura niszczy stary dach na kościele w Tropiu. Nowy wykonano w ciągu nieomal jednego miesiąca; katastrofa, a zwłaszcza jej pozytywne zakończenie, zostały w ostateczności odczytane jako kolejny cud, zdziałany za sprawą św. Świerada. Do początku lutego 2003 r. parafia wypłaciła resztę zadłużenia Tatrzańskiej Firmie budowlanej za wykonanie nowego pokrycia dachowego na kościele, dzwonnicy i przykościelnej kaplicy po zeszłorocznej katastrofie. W samą rocznicę tego wydarzenia.
28 grudnia 2002 r. :
Dekret Biskupa Tarnowskiego, zatwierdzający Sanktuarium Świętych Pustelników Świerada i Benedykta jako diecezjalne.
Dekret, uwzględniając autentyczność historycznych faktów, dotyczących początku i rozwoju kultu Świętych Pustelników i aktualną pobożność ludu, akceptuje funkcjonowanie kościoła w Tropiu jako sanktuarium diecezjalne według wymogów prawa kanonicznego i zachęca wiernych do pielgrzymowania do tej sanktuaryjnej świątyni.
27 maja 2003 r. dokonały się w Tropiu trzy wielkie wydarzenia:
Pierwsze – to naukowa konferencja na temat chrześcijańskiej kultury, a raczej obecności Chrystusa w kulturze słowiańskiej dawniej i dziś. Dwunastu prelegentów, przeważnie profesorów krakowskich uczelni, zwłaszcza z Akademii Pedagogicznej. W konferencji uczestniczyło 70 około słuchaczy, głównie nauczyciele z okolicy, i młodzież szkolna.
Drugie – to pierwszy międzynarodowy zjazd przedstawicieli szkół im. śś. Świerada i Benedykta. W spotkaniu uczestniczyły cztery takie szkoły: z Nitry i z Trenczyna (Słowacja), Witowic Dolnych i Wytrzyszczki (Polska). Delegacje szkół słowackich nawiedziły zaprzyjaźnione z nimi szkoły polskie oraz brały wspólny udział w wielkim zgromadzeniu religijnym w Tropiu: w uczczeniu Ikony Przemienionego Chrystusa w trakcie jej peregrynacji w tropskim sanktuarium śś. Pustelników Świerada i Benedykta. Słowacy na pewnym odcinku drogi nieśli obraz, zorganizowali część adoracji w swoim języku, a ich dwaj kapłani uczestniczyli w koncelebrze z Biskupem.
Trzecie – to uroczystość peregrynacji Ikony Przemienionego Chrystusa. Obejmowała ona procesję od promu do kościoła, adorację Oblicza Chrystusa, Mszę, i znów procesję z Ikoną ku promowi. Miłym akcentem był udział chóru Immaculata z Nowego Sącza, a zwłaszcza młodzieżowego zespołu z teatru „Nie teraz” z Tarnowa, wykonującego taneczne gesty powitalne i pożegnalne wobec Ikony. Gratulujemy!